web analytics

Terreur, rechtvaardigheid en vrede

De recente terreuraanslagen in Brussel zijn weerzinwekkend! Het persoonlijke leed, de vernielingen en ontwrichtingen van het dagelijks leven, het zou niet moeten kunnen. En we veroordelen deze barbaarse praktijken ten volle. En onze ontsteltenis, woede en angst roepen natuurlijkerwijs om wraak. We kunnen te midden van onze gebruikelijke veiligheid en comfort niet bevatten hoe menselijke wezens tot dit soort gruweldaden kunnen komen, hier en op de slagvelden in het Midden-Oosten. terreur1Je kunt mensen blijkbaar veel wijs maken en ze fanatiek maken voor een zaak. Zo zelfs, als nu in Brussel, dat ze de menselijkheid totaal uit het oog verliezen en ze, bezeten door een idee, moordend rondgaan. En deze aanslagen beginnen helaas routine te worden.

Hoe kan dit nou gebeuren!? Een gedeeltelijke verklaring is dat er onder deze terroristen en hun achterban een gevoel van uitbuiting en onrechtvaardigheid in hun wereld bestaat. Terwijl het publiekelijk nog niet duidelijk is wie er achter ISIS staat, lijdt het geen twijfel dat de Islamitische landen en volken in het Midden-Oosten zich ernstig tekort gedaan voelen. Eerder al onder het koloniale bewind en meer recentelijk door ingrepen van wereldmachten. Om maar twee voorbeelden te noemen: de totaal ongerechtvaardigde oorlog in Irak, begonnen door de V.S. op valse voorwendselen, en waarbij circa een miljoen, herhaal 1.000.000, mensen om het leven zijn gekomen.terreur3 Kun je het leed becijferen wat die oorlog aan doden, gewonden en vernielingen heeft opgeleverd, naast de duizend miljard dollar die hij het Amerikaanse volk gekost heeft!? Het tweede voorbeeld is de oprichting en uitbreiding van de Staat Israël. Dat gebeurde en gebeurt op een manier van achttiende eeuwse kolonisatie met diefstal van land, verjaging en onderdrukking van de oorspronkelijke bevolking en dat met alle rechtmatige en onrechtmatige middelen die beschikbaar zijn. Er zijn nog meer verschrikkelijke voorbeelden van imperialistisch ingrijpen zoals in Afghanistan, Syrië en Libië. In al deze gevallen gaat het om westers-Israëlische belangen, met minachting en ten koste van lokale bevolkingen en belangen. Onder die omstandigheden moeten er toch wel sterke gevoelens van onrechtvaardigheid en weinig respect voor het westen bestaan, om het zacht uit te drukken. De roep om vergelding lijkt groot.
En hoe staat het met de Islamitische groeperingen in West-Europa. De oorsprong van hun aanwezigheid ligt in de jaren vijftig en zestig toen zij of hun voorouders uit Noord-Afrika en het Midden Oosten werden aangetrokken om onze welvaart te handhaven en vergroten. In feite is in Nederland het merendeel gelukkig goed of redelijk geïntegreerd. Maar een aanzienlijk deel, zoals in Frankrijk, is verpauperd en leeft geïsoleerd van de autochtone bevolking. Onder maatschappelijke discriminatie en met politieke partijen die zich verzetten tegen deze allochtone groeperingen.
De mishandeling van Islamitische bevolkingen en de achterstelling van allochtonen is voor een groot deel structureel en zo is de frustratie, zo niet anarchisme, van een deel van deze bevolkingen en groepen. Hierop een politieke ideologie bouwen, zoals ISIS dat succesvol schijnt te doen, met steun vanuit rijke Arabische en mogelijk andere landen, ligt voor de hand. En nu de frustratie uit het Midden Oosten zich verenigt met die in het westen, lijkt het hek van de dam.
Hoe we op korte termijn uit deze terroristische confrontatie komen is een  existentiële uitdaging. Wraakgevoelens en -acties zijn begrijpelijk maar lossen niets op. Integendeel, dat roept tegenacties en wederwraak op in een vicieuze cirkel met polarisatie en oorlog als resultaat.

terreur5

Vergeving is misschien veel gevraagd, maar zouden we, als onze gevoelens gekalmeerd zijn, kunnen proberen de situatie te begrijpen en structurele oplossingen te vinden.  Op langere termijn kan alleen internationale rechtvaardigheid, internationaal recht en ontwikkeling de situatie in goede banen leiden. Macht, rijkdom en misbruik ervan aan de ene kant, rechtvaardigheid en ontwikkeling voor ieder aan de andere kant. Wie gaat het Goede verdedigen, al is het maar voor de uiteindelijke bescherming van eigenbelang!? Als de regeringen het niet willen of kunnen vanwege hun overwegende identificatie met macht en rijkdom, dan kan in ieder geval het maatschappelijk middenveld, inclusief de kerken, en de burger zijn stem laten horen!
De gestage opmars van het mensdom naar een eerlijke en compassievolle wereld zal zijn. Rechtvaardigheid en recht moeten zegevieren! En terrorisme de wereld uit

terreur2

Solidariteit met het Palestijnse volk

Terecht als je sympathie hebt met de Palestijnen. Als traditionele bewoners van Palestina zijn er honderdduizenden van hun land verdreven en verblijven er miljoenen in vluchtelingenkampen in buurlanden. Ze leven in Palestina en Israël zelf onder een onmenselijk harde  bezetting  op de Westbank en het ergste soort concentratiekamp in Gaza. Op alle fronten worden ze afgeknepen, zodat ze naar onze begrippen een onmenswaardig leven leiden. Ze betalen de rekening van de holocaust. Is het dan niet begrijpelijk dat als je systematisch afgeknepen wordt en je een mensonwaardig bestaan moet leiden, je verzet gaat plegen!?
Er zijn aardig wat mensen die persoonlijk met hun lot sympathiseren, hele volkeren zelfs in het Midden-Oosten, maar om een aantal redenen lopen de politieke en zakelijke machtscentra in het westen achter. In vijftig jaar is men er niet in geslaagd om de rechten van de Palestijnse gemeenschap te respecteren. Erger nog, op het politieke niveau, ook in Nederland, is men niet bereid om rechtvaardigheid en bescherming van de Palestijnen te bewerkstelligen. Een bijna onbreekbare combinatie van zakelijke en politieke belangen en het gebruik van vaak oneerlijke praktijken maakt het moeilijk dat te corrigeren. En de media zijn helaas bevooroordeeld ten nadele van de Palestijnen.

gaza
Actie is reactie. Als het Westen niet bereid is rechtvaardigheid en menselijkheid voor de Palestijnen op te brengen, dan zal vroeger of later, direct of indirect de rekening worden gepresenteerd. Zo willen we liever niet denken. Daadwerkelijke solidariteit met bezet Palestina en met onderdrukte Palestijnen is helemaal op zijn plaats. Zijn we daar eerlijk genoeg in en hebben we voldoende lef dat te erkennen?